o eerbiedwaardig hoofd
der blankgekruinde boomen,
  hoe heerlijk groet gij mij,
in 's winters pronksieraad;
  wanneer de bleeke zon
heur' eerste morgenstroomen
  ontglinsteren in 't gevlerk
van uwe takken laat!

  Ze is helder, licht en wit,
ze is ongelijkbaar schoone,
  ze is vlekkeloos, de pracht
waarmeê gij zegepraalt;
  en, voor nen korten tijd
gekoningd, spant de krone,
  ver boven al 't gesteent'
daarin de zonne straalt.