En als op berm en branken
  de nieuwe lente lacht en bloeit,
dan ruist van wondre klanken,
        veld en heide,
        woud en weide,
  waar bottend 't nieuwe leven broeit.
Dan springen de blaren de knoppen uit,
dan fluiten de vogelen nog zoo luid:
        Fallih! Fallah!
        Fallah! Fallih!
Ei! Bezinne de Mei!

 ... 

Doch streelt der vooglen zingen,
  betoovert weide- en woudenlied,
'k weet zoeter tonen klinken --
        liefdakkoorden
        hemelwoorden!
Zelfs nachtegaal bezit die niet!
En wils du die hooren, hier in ons gemoed --
daar zingt onze liefde nog eens zoo zoet:
        Fallih! Fallah! 
        Fallah! Fallih! 
Ei! Bezinne de Mei!

Du, minne, zoete minne,
  kom hier, en rust me op 't herte thans!
Du draags in hert en zinnen,
        bloeiende ranken,
        bloeiende klanken,
  wonnigen, zonnigen lenteglans.
En wippen de vogels hun nesten uit,
toch zingt mij dijn herte nog eens zo luid:
        Fallih! Fallah! 
        Fallah! Fallih! 
Ei! Bezinne de Mei!