Spomiędzy bojów i gradów ognistych,
Wierna swej sprawie nieodstępna znaków,
szła wolnym krokiem do siedlisk ojczystych
garstka Polaków.

Skoro lud spostrzegł, jak wzdęte wiatrami,
Białe z czerwonem proporce migają,
Wstrzęsło się miasto radości głosami:
„Nasi wracają!”

Niedługa radość; każdy pyta chciwie;
Kędyż jest wódz Nasz dzielny, okazały,
Co nam tak długo przewodził szczęśliwie
Na polu chwały?

Już go nie widać w pośród hufców dzielnych,
Gdzież jest... czy słyszysz żal wszystkich głęboki?
Patrzaj! Złożone na marach śmiertelnych,
Rycerza zwłoki.

Te mary, to wódz-spoczynek po znoju,
Lud wdzięczny łzami oblewa rzewnemi,
Ciągną go wierni towarzysze boju
Piersi własnemi.

Patrz, przed świątynią przy światłach gasnących,
Porywa młodzież z wozu ciężar drogi
wnosi pośród grzmotu dział bijących
W wieczności progi.

Tulmy łzy nasze, już jesteś szczęśliwy;
Kto za Ojczyznę walczył, poległ śmiały,
Już temu wieniec dał Bóg sprawiedliwy
Wieczystej chwały.

Posąg twój będzie lud otaczał mnogi,
Ten napis twarde zachowają głazy:
u leży rycerz, co walczył bez trwogi
I żył bez skazy.