Ty ne poj, duša-devica, pesn' Italii zlatoj;
Očaruj menja, pevica, pesn'ju rodiny svjatoj!
Vse rodnoe k serdcu bliže, serdce čuvstvuet živej…
Nu, zapoj že, nu, načni že:
«Solovej moj, solovej, golosistyj solovej!»

Tiše, lira! Smolkni, lira! Vot pevica načala,
I so zvukami klavira golos angel'skij slila.
JA sležu uedinenno, vzor pokoitsja na nej...
Bespodobno, nesravnenno!
«Solovej moj, solovej, golosistyj solovej!»

Vot rulada za ruladoj, trel' za trel'ju potekli.
I, kak ognennoju lavoj, serdce, grud' moju prožgli.
JA vnimaju, voschiščënnyj… Slëzy gradom iz očej…
Bespodobno, nesravnenno!
«Solovej moj, solovej, golosistyj solovej!»