Ty ne poj, dusha-devica, pesn' Italii zlatoj;
Ocharuj menja, pevica, pesn'ju rodiny svjatoj!
Vse rodnoje k serdcu blizhe, serdce chuvstvujet zhivej…
Nu, zapoj zhe, nu, nachni zhe:
«Solovej moj, solovej, golosistyj solovej!»

Tishe, lira! Smolkni, lira! Vot pevica nachala,
I so zvukami klavira golos angel'skij slila.
Ja slezhu ujedinenno, vzor pokoitsja na nej...
Bespodobno, nesravnenno!
«Solovej moj, solovej, golosistyj solovej!»

Vot rulada za ruladoj, trel' za trel'ju potekli.
I, kak ognennoju lavoj, serdce, grud' moju prozhgli.
Ja vnimaju, voskhishchjonnyj… Sljozy gradom iz ochej…
Bespodobno, nesravnenno!
«Solovej moj, solovej, golosistyj solovej!»