On vodil po strunam; upadali
Volosa na bezumnye ochi,
Zvuki skrypki tak divno zvuchali,
Razlivajas' v bezmolvii nochi.
V nikh rasskaz ubeditel'no-lzhivyj
Razvival nevozmozhnuju povest',
I zmeinogo cveta otlivy
Soblaznjali i muchili sovest';
Obvinjajushchij slyshalsja golos,
I rydali v otvet opravdan'ja,
I bessil'naja volja borolas'
S vozrastajushchej burej zhelan'ja,
I v tumannykh volnakh risovalis'
Berega pozabytoj otchizny,
Nezemnye slova razdavalis'
I manili nazad s ukoriznoj,
I tak bilosja serdce trevozhno,
Tak jemu stanovilos' ponjatno
Vsjo blazhenstvo, chto bylo vozmozhno
I poterjano tak nevozvratno,
I k sebe besposhchadnaja bezdna
Svoju zhertvu, kazalos', tjanula,
A stezjoju lazurnoj i zvezdnoj
Uzh polneba luna obognula;
Zvuki peli, drozhali tak zvonko,
Zamirali i peli snachala,
Beglym plamenem sinjaja zhzhjonka
Muzykanta lico osveshchala…