Liro ty moja śpiewna,
Z czarodziejskiego drewna
Snadź ciebie wyrobiono!
Skoro cię wezmę w ręce,
Gdy rączkę twą zakręcę,
Zaraz mi kipi łono;

Czuję radość nieznaną,
Jakby na sercu grano
i smutno, i wesoło.
Jam szczęśliwy, bogaty,
Gdy od chaty do chaty
Przechodzę całe sioło!

Z tobą się nie napieszczę:
I dzień, i noc, i jeszcze,
Jeszcze grałbym bez końca,
Aż mi się w piersiach warzy,
Aż mi do bladej twarzy
Uderza krew gorąca.

Niech sobie boli ręka,
Niech sobie serce pęka,
Ja przecie tonów nie zniżę;
Nie żałuję mej głowy,
Wszak ja lirnik wioskowy;
Skonam, grając na lirze!