Guds rike er eit fredens rike,
men det til ufred vendest om.
Der førest strid forutan like,
so nåden fær så lite rom.
Dei beste livet lata må
fordi dei meir enn andre sjå.

So må vår Herre sjå på sine
at dei kvarandre hata vilt;
kven skal han kunna kalla "mine",
når deira hjarta er so ilt,
at dei fordøma utan von,
og drepa sjølv hans eigen son?

Kver trur han trur det eine rette,
og ferer fram i vilska fort,
so liggja folk i strid om dette,
til den dei tru på, reint kjem bort;
dei slåst om Gud og sannings heim,
til lygnis fader teker deim.

Gud vil oss endå nådig hyrda,
og sist frå vilska få oss bort;
han veit, at om vi broder myrda,
so for hans skuld det alt vert gjort,
i nåde den han tenkjer på,
som drap for himlen sjølv å få.