Strooi geureloos-witte violen
Rondom mijn peluw neer, 
Want te middernacht zie ik ze dolen,
De schimmen aan 't lichtloos meer. -- 

Zij komen in lange gewaden
Met bleek, gebogen hoofd, 
En murm'lende of zij baden
Om wat de dood belooft . . . 

Zij staren en strekken henen
Hunne armen over 't meer --
En de zwarte wateren weenen -- 
En stenende keeren zij weer.

Doch over den schouder houden
Ze op mij de blikken gevest -- 
Ik voelde op mijn ziele hun kouden,
Verstorvenen mond geprest. --

Tot deinzende in de hallen,
Die scheemren, ver en vaal,
Hun voeten klankloos vallen
op 't echo-loos portaal . . .