Men klaagt in 't land, dat wij, Sinjoren, 
den kop opsteken veel te stout... - 
Eja! Dat leeren wij van onzen toren, 
die opfonteint tot aan de hemelvout... 
Wat storm aan zijn granieten schoft mag rukken, 
hij kan niet, wil niet, zál niet bukken! 
Steeds even stug en hecht 
staat onze toren recht. 
- Heeft reeds als kindren ons dat beeld bewogen, 
geen wonder, leeft en glanst het in onze oogen 
en blijft het ons in 't hart geprent 
tot 's levens end... 
Juist als uw vorstlijk-schoone toren, 
zoo stug en stout, zoo echt en hecht, 
Sinjoren, gij, flinke Sinjoren, 
tot spijt van wie 't benijdt, 
den stoeren kop houdt recht 
altijd! 
altijd!

Men mort in 't land, dat ons, Sinjoren, 
verliefd als geen op eigen schoon, 
het vreemde schoon nooit duurzaam kan bekoren... - 
Dat leeren wij van onzen Antigoon! 
Als de oude reus, omringd van al zijn magen, 
rondrijdt op zijn vergulden wagen, 
wat rust dan houw en trouw 
zijn oog op de eigen vrouw... 
- Heeft reeds als kindren ons dat beeld bewogen, 
geen wonder, leeft en glanst het in onze oogen 
en staat het ons in 't hart geprent 
tot 's levens end! 
Gij, dichters, kunstenaars geboren, 
met eigen ziel én oog én aard, 
Sinjoren, begaafde Sinjoren, 
tot spijt van wie 't benijdt, 
blijft de eigen kunstkroon waard 
altijd! 
altijd! 

Er zijn er, die het dwaasheid noemen, 
dat wij, wat lokstem vleide of riep, 
onze eigen taal nog steeds de schoonste roemen 
en blijven Vlaamsch, als God ons schiep! 
Dat leert ons toch héél 't volk van Leie en Schelde! 
Wat juk zijn kloeke schouders knelde, 
het bleef toch, de eeuwen rond, 
steeds even Vlaamsch en blond... 
Volschoone taal, waarin we als kleinen baden, 
ons bruiden streelden, vierden onze gaden, 
slechts gij bloeit tot ons lesten stond 
in onzen mond! 
Trouw als uw reus, trotsch als uw toren, 
en erven, gij, eens hoogen naams, 
Sinjoren, ei, blonde Sinjoren, 
tot spijt van wie 't benijdt, 
blijft Vlaamsch, blijft koppig Vlaamsch 
altijd! 
altijd!