Gisteravond trof ik de Prins der Slaap,
Rustig en lieflijk was zijn gezicht;
Hij schreed door een steil dal,
Lieflijk op een eenzame plek. 

Zijn mantel was lavendelgrijs,
Rond zijn hoofd een krans van klaprozen
Brandend als de gloed van kolenvuur,
En overal
Hing zijn zoete adem in de lucht. 

Blootsvoets schreed hij door het schemerlicht,
Zwak glom het vlammenschijnsel in zijn ogen;
Nachtvlinders, die zijn schreden verduisterden,
Beschreven zijn lieflijke naam. 

Zijn huis is hoog in de bergen,
Een schimmig huis met muren van nevel,
Welks gouden kudden 's avonds grazen
En de maan beheksen met gedempt geblaat. 

Opwellend uit beschaduwde bronnen
Borrelt zoet water met een trillend geluid;
Daar vliegt de bosuil met geluidloze vleugels,
De zijderups heeft er zijn web gesponnen. 

In de donkere poelen doemen gezichten op;
En rozig, als knoppen in de ochtend,
Over de valleien met brem en berk
Waren dromen rond door eenzame bossen.