Wat is't doch voer en quadlich Ding,
      In Wall un Muhr to läwen.
Drum hebb' ik mi ok vix un flink
      Wol up dat Land begäwen.
As Landmann läw' ik gans gewiß,
Vergnögter, as de Kaiser is.

In Städern is nich Rist noch Rau;
      Denn da rumort de Velten:
Et spält dar alles Blindekou,
      Un noch dato up Stelten.
Ja wat man hört, man süht, man deit,
Is Mismod un Verdreetlichkeit.

De Manns dar sünd so karg un knapp,
      Sünd ohle Pütjenkiekers;
De Sloetels gar to'm Ätelschapp
      Versluten se, de Sliekers.
Un gegen Kind, Gesind' un Fru,
Da geit et jümmer ba! un bu!

De Wiewer Ard is: lat upstahn,
      Un denn dat Geld verkladdern,
Denn gliek na Disch ut nawern gahn,
      To lumpern und to sladdern.
Se straken ehr leew Mänken blot,
Un griepen sachtjen na dem Hod.

Da wipsen se un schrapen ut;
      De gladden Junggesellen,
Un weeten bi de Dammelbrud
      Sik so verleewt to stellen:
Se smären ehr up Fransch dat Muul;
Un snappt se to, so satter'n Uhl.

De Jumfern gahn so stram un stief,
      Un süften denn un hiemen;
Se snören sik dat lütje Lief,
      Dat se voer Angst beswiemen.
Woto doch deent de Oewermod?
Denn kort un dick let ok recht god.

Voerwahr, Maz Pump mit siener Tucht,
      Schall mi nich länger drillen!
Ne! buten in der frischen Lucht,
      Da hört man nix van Grillen:
Na Arbeid makt de Slap gesund,
Man it un drinkt un jucht sik rund.

Und ward mi mal de Kop to heet,
      So kann ikt Greten klagen,
De ehren Hans to hoegen weet,
      Un is nicht so vertagen!
Denn wenn ik smacke, buckt se bi,
Un lacht so leef, und trutelt mi.