De pikke slaat het kooren af
den stam en zet, beneden,
den dorren grond vol pennen, vol
gebekte uitwendigheden.

De pikke slaat het kooren en
het valt in losse hoopen,
daar nu en dan nog groenigheid
en blommen tusschen loopen.

Daar zingezangt het; staal en steen,
ze zijn malkaar aan 't zoeten;
en 't bootallaam de pikke zit
heur botheid af te boeten.

De hinnen zijn zoo hoorendoof,
't en helpt noch hei- noch huwen;
laat kezen nu dat kezen wilt;
't en kan geen een ze schuwen.

't Is lastig werk: de zonne bijt,
't en wilt geen windtje waaien;
en 't zwoegen doet den akkerman
zijn zweet in de eerde zaaien.

Bringt lavenisse, o blonde jeugd,
in 't zand die zit en spelen;
laat staan die blommen: lavenisse,
en lescht de dorre kelen!

Den hals omhooge en 't herte blij,
wat doet gij mij verheugen,
o akkerman, in 't meêgenot,
en 't weldoen uwer teugen!

De zonne boomt, het droogt dat 't sperkt,
waarom gewacht tot morgen?
Vandage nog, zoo 't God gelieft,
den zwaren oest geborgen!

De binders beuren 't kooren op,
meêdoogende; en hun' handen
omvangen 't, daar 't gevallen lag,
en bunselen 't in banden.

De scherpgetande vorke vat
de schooven, en de wagen,
gepeerd met al dat trekken kan,
rijdt weg en weêr de slagen.

De schure is vol, de schelven zijn
gedekt; en langs de bane,
begroet men al, gelint, gepint,
den preuschen strooien hane.

Kerjoel, kerjoel! "Voldoeninge" is 't:
gebierd nu op de schooven!
Kerjoel, kerjoel! Den derscherdeun
gedanst, dat de ooren dooven!