Kiekskes, nauwelijks uit de schale,
hadden ook al elk hun tale,
wrochten ook al even goed
met den bek en met den voet,
want zij liepen weg al piepen, 
en zij kropen weêral kniepen: 
kriep, kriep, kriep, kriep, kriep,
in moeders pluimen rok.
Die van blijdschap klokte:
klok, klok, klok, klok, klok, 
Ach het moederlijk beminnen!
Zoetjes, streelde zij 't naar binnen,
Zoo daar een van heel den hoop,
kijkend uit haar vlerken kroop:
Kniep, kriep, kriep, kriep, kriep!