Nog gisteren hield ik u omvangen ,
nog gisteren heeft uw liefdewoord ,
bekorend als de woudgezangen,
het smeltend herte mij bekoord !

Nog gisteren, in uw lieťdrijke oogen,
lijk ' t beeksken in het manelicht,
baadde ik mijn blikken, zoet bewogen
door ' t stralen van uw rein gezicht !

Nu is dat heen ! ….. En klinkt nog zachte
uw stem me in de ooren, gij zijt heen !
en, met mijn spokende gedachte,
moet ik weer dwalen, gansch alleen !

En ik versta dat men kan sterven ,
vergaan van ongekende pijn,
als ' t hert zijn eengen troost moet derven,
en 'k voel dat zulk een treurig sterven,
aan de afgesloofde ziel een zoete stond moet zijn !