o Kinders van de locht,
gesneeuwde blommigheden;
  o sterrenpulver, fijn
  gevijlsel van krystaal;
  zoo teêr dat, schaars gelijfd,
gij weg zijt en verleden,
  zoohaast ik, waar gij valt,
  u volge en adem haal
  te roekeloos! Winterdonst,
die zichtbaar zijt in 't spelen
  der zonnekrachten, niets
  en evenaart u hier,
  't en zij ... 'k moet hooger op,
zal ik een beeld u stelen,
  'k moet door de wolken heen,
  tot in den hemel schier!