't Regent, 't regent rechte nêerwaard,
  heel den dag; geen zonne en zie 'k,
noch beneveld noch aan 't spertelen
  door de wolken. 't Jaar is ziek:
't sukkelt, op zijn' laatste voeten
stuipende, en zal sterven moeten:
    eer veel tijd
  zijn 't oud jaar wij weêrom kwijt.
 
Vaart dan wel! 't Is Alderheiligen,
  en voortaan geen sprake meer
van 't zij vroege of late zomers,
  winter is 't, zoo 't was weleer;
winter is 't, en onweêrsvlagen,
erger nog zie 'k alle dagen:
    overal
  niets als rein- en regenval.
 
Regen, als de zonne, aan 't zinken,
  blijdzaam heuren boge spant,
alderlei gebont van verwen,
  over heel ons Vlanderland;
dan zijt gij mij wilkom, regen,
dan ja, lacht mijn herte u tegen,
    maar nu niet,
  daar het zon noch mane en ziet.
 
Regen, als de lange dagen
  brandende in den hemel staan,
en 't geweld der zonnebeitels
  volk en vee doen zoekend gaan
om nen schild, een' schauw te vinden,
komt gij dan de hitte blinden
    hier of daar,
  regen, speit en spettert maar!

Regen, als de boomen buigen,
  slaande weg en weêr hun loof,
als de donder kletst daartusschen
  bei mijne ooren dol en doof,
dan, dan is 't me een deun, daaronder
dichtende, in een' woordendonder
    't wilde woên
  uwer gramschap na te doen.
 
Als het veld, na lange droogten,
  openberst en dorre ligt;
als de Priesters ommegang en
  beêvaart doen, uit herdersplicht,
jaagt dan, met uw' regenzwepen,
vane en vendel, nat gezepen,
    heel 't gezin
  vroolijk weêr te kerken in.
 
't Regent, 't regent lange steerten,
  rechte neêrwaard; zonder staan
houdt het, van den vroegen morgen
  tot den laten avond, aan!
Aller heiligen, aller zielen
biddag heet mij neêr gaan knielen:`
    'Requiem!'
  roept mij kerk- en klokkenstem.
 
Ruste en vreê zij allen dooden,
  bidde ik; zij dat levende is
mede ontfermigheid geschonken,
  bijstand en vergiffenis,
tot dat, vrij van alle vlagen,
vrij van natte en drooge dagen,
    eeuwig al
  onze ellende staken zal!