Scheef is de poorte, van
  oudheid, geweken;
zaâlrugde 't dak van
  de schure; overal
stroo op de zwepingen
  zit er gesteken;
vodden beveursten het
  huis en den stal.
 
Boven die vodden zijn
  blommen gesprongen;
onder die vodden zit
  volk en gezin:
blommen van vrede, zoo
  ouden, zoo jongen,
blommen van buiten en
  blommen van bin.
 
Daar is 't, dat moeder zat;
  daar is 't, dat vader
vond die hem arbeid en
  herte bracht; daar
knielden wij, kinderen,
  handen te gader,
baden wij, kleenen en
  grooten, te gaâr.
 
Daar is de schippe nog,
  daar is de tange;
't ovenbuur staat daar, zoo
  't vroeger daar stond;
't hondekot staat daar, en ...
  - 't is al zoo lange! -
Hoe is de naam van dien
  anderen hond?

Ach, hoe verheugen mij,
  ach, hoe verheffen
de oudere dagen mijn
  diepste gemoed!
Is er wel iemand, die 't
  ooit kon beseffen
wat gij, oud hof, mij nu
  zegt, mij nu doet?
 
Zalige lieden, al
  te arglooze menschen,
weinig begeerdet gij,
  groot was uw hert!
- Kon het maar helpen, met
  weenen en wenschen,
weêr ate ik roggenbrood,
  naast u, aan 't berd!