De wolkenweg bedijgt
vol eendlijke oorlogschepen,
wier witgezeilde macht
de koele westerzwepen
des windloops drijven doen,
en, in 't gelid zoo zaan,
den hemel vol, tot in
zijn verste diepten, staan.
 
De zonne speelt daarin,
met honderd duizend monden
geschuts; die, scherp gelaên,
't gebruikte lijndoek wonden
van 't scheepgevaarte: 't licht
en 't duistert, keer om keer;
en, schielijk overwolkt,
en zie 'k geen' zonne meer.
 
Gaat 't regenen eindelijk,
en, zoo 't de boeren vragen,
een' ongetelden oest
van goud en zelver vlagen?
Gaat 't regenen? Donker is 't,
nog donkerder. Med een,
daar bliksem' het, en 't buischt
een zware dondersteen!
 
Het windrad is gekeerd,
de hemelwanden breken,
en neerstig - vlucht in huis! -
zie 'k al de daken leken:
God zegent het geweld
des hemels, de eerde doomt
en davert, van 't geluk
dat in heure aderen stroomt.