De heilige Elisabeth, die 'r bruiloftsvolk verraste,
Verliet de hoge vorstenzaal,
Verliet heel stil haar gasten,
Ging buiten naar het donk're woud,
Waar een kapelletje was gebouwd,
Om de Moeder Gods te dienen.
 
O, Moeder Gods, o wat een pijn,
Ik moet nu van u scheiden!
Mijn laatst boeketje zal dit zijn,
Weg moet ik, ik moet mijden
Van nu af uw genadeoord,
'k Moet ver weg in den vreemde voort.
Vaarwel, gij Jezus' moeder.
 
"Gij beeld, genadig en vol heil,
Mijn ogen staan vol tranen,
Dat ik u voortaan niet meer zie,
Het knijpt mijn hart tezamen;
Vaarwel, vaarwel, gij Moeder mijn,
Met uw zo lieve kindje klein!
Vaarwel, wel duizend malen!"
 
Zo bidt zij en zij smeekt heel lang,
En 't doet haar toch niet beven,
Dat er een scherp en blinkend zwaard
Juist boven haar wordt geheven;
Rein, in extase zweeft haar blik;
Zij ziet niet wat de rover wikt,
Die haar daar wil vermoorden!
 
Toen de rover dan die blik waarnam,
- Een heilige zag de ruwe -,
Maakte diep berouw zijn armen lam,
Zijn hart begon te gruwen.
Af legt hij zwaard en korte speer,
En op zijn knieën valt hij neer,
Waagt 't dan haar aan te kijken.
 
"De eng'len Gods zijn om u heen,
Uw prachtig haar beschermend,
Ik moet mijn knie, zolang ik leef,
O vrouwe, voor u buigen.
O deugdenrijke, bid voor mij,
Dat God de Heer barmhartig zij
En mij genadig zegent."