De Leye ligt zoo stille, alsof
   van staal ze zou bedegen,
val louter staal en stijfheid zijn;
   zoo blauw en, allerwegen
zoo glad is, en zoo effen en
   zoo bloot zij nu. De winden
en roeren niet of, roeren ze,
   geen speur en is te vinden,
geen asemtje op de Leye ervan,
   die staal is, onberoerd,
en alletwee mijne oogen tot
   aan Harelbeke voert.

De Leye en kapt mij 't kezzelspeur
   niet af nu, en heur plasschen
en komt tot vóór mijn voeten niet
   den trakelwegel wasschen;
ze 'n slaat geen witte kladden op
   en neêre, alzoo de rossen
die, schuimende, en de stringen van
   de wagens hossebossen;
maar stille ligt en lusteloos
   ze omleege... stille staat
er Anneken, het maantje in dat
   zijn schapen gadeslaat.

Noch nacht en is noch dag geheel
   en gansch het: tusschen beiden
kan hofgebouw en boomgewas
   ik zien en onderscheiden,
die omgekeerd in 't water staan;
   zoo schuren doen en schelven
en schelpen uit de Zuiderzee,
   vol vlas, - en 's lochts gewelven,
die zeggen: "Komt en kijkt, o mensch,
   naar ons: met al uw macht,
ge'n kunt niet dat de Leye kan,
   bij 't vallen van den nacht!"