Sześc pieśni , opus 2

Daleko został cały świat;
wiatr, tylko wiatr po uboczy
nagiej, pożółkłej,
po szarych mchach jęczące skrzydła włóczy.
Nie przyszła tutaj wraz ze mną,
ze mną wraz pamięć ni myśl niczyja,
tylko tęsknota, co duszę rwie!
tęsknota, co zabija.

Tyś nie umarła, a jednak zaiste
dla mnie zagasły twe oczy świetliste;
dla mnie zimne są twe usta, nie płonie
dla mnie krew w twym młodym łonie.

W pamięci mojej złożyłem cię grobie,
taką, jak byłaś, gdy myślę o tobie!
Widzę cię taką, jak niegdyś dziewczyną!
A lata płyną, puste, głuche płyną!

We mgłach strumienie szumią wód,
po skale biegnąc ściętej -,
we mgłach wieczorny opadł chłód
na sennych fal odmęty.

We mgłach żałobny pomruk z hal
i z ciemnych szedł krzesanic,
i we mgłach spływa żal, ach żal!
Bez dna, bez dna! bez granic!

Czasem, gdy długo na pół sennie marzę,
Cudny kobiecy głos mię skądś dolata,
Anielskie śpiewający pieśni,
Piękniejsze niżeli wszystkie pieśni świata.

W głos ten się całą zasłuchuję duszą,
Serce mi  ...  tęsknota wyrywa, 
Poszedłbym za nim wszędzie, wszędzie... Niewiem,
Czy to miłość, czy śmierć się tak odzywa.

Słyszałem ciebie... Zdało mi się może,
lecz głos twój dzwonił mi chwilę w przestworze,
podobny woni, ziół i kwiatów echu,
co w przestrzeń leci w powietrznym oddechu.

Może bez wiedzy twej, we śnie, w odległy
kraj ku mnie myśli twe cicho pobiegły,
jak  ...  jaskółki, co niekiedy wrócą
zobaczyć  ...  gniazda, które rzucą.

Gdziekolwiek zwrócę krok,
wszędzie mi jedno, na północ
pójdę, czyli na południe,
wszędzie napotkam cień od spieki
słońca i znajdę studnie.
Wszędzie nad głową znajdę dach
wśrod nocy i wszędzie
za grosz mogę kupić chleba.
I nawet niewiem, czego ludziom
w życiu więcej potrzeba!