Sześć pieśni

Na księżycu czarnym wiszę
patrząc w gwiazd gasnących ciszę.
W mroku dumnym i bezgłośnym
ze strzaskaną harfą snów
płynę - szukam jej -
nie odnajdę już.

Auf dem schwarzen Monde häng' ich
in verlöschender Sterne Schweigen.
In dem stolzen, stillen Dunkel,
mit zerschellter Traumesharfe
gleite ich, suche sie,
finde sie nicht mehr.

 ... 

Ptaszki lecą pytać się, com widział w niebiosach: 
duszyczki wasze bardzo cierpiące. 
Umarli pytają mnie o swych losach - 
i tylko kwiatki cicho na skoszonych łąkach 
oddają aromat, jak siostra Łazarza, Panu.

Vöglein kommen fragen,
was ich in den Himmeln sah:
Eure Seelchen, die kleinen, leidenden Seelen.
Und Tote befragen mich um ihr Schicksal -
und nur die Blumen leise auf gemähten Wiesen
verschenken Balsam wie Lazars Schwester Jesu.

Pachną mi dziwnie twoje złote włosy,
jak prześwietlone senne kłosy.
Twych oczu lazur, jak górskie jeziora,
w których się pławi czarna sykomora.
A twoje usta, pachnące jak róże —
chłodne — jak płomień zaklęty w marmurze.
W ogrodach piersi kwitnące jabłonie,
jakoby księżyc w mgieł srebrnych oponie.
Biodra toczone ze słoniowej kości,
jako indyjska świątynia miłości.
O przyjdź — na liściach zwiędłych piszę 
ten sen mój obłąkany —
rzucam je w strumień łez moich wezbrany —
niech w anielskie odpłyną zacisze.

Gar seltsam duften deine gold'nen Haare,
wie lichtdurchsonnt, verträumte Garben.
Der Augen Bläue ist wie ein See der Berge,
darinnen sich der schwarze Ahorn spiegelt.
Und deine Lippen sind lieblich wie Rosen,
kühl, wie ein Feuer, verschlossen in Marmor.
Im Garten der Brüste sind blühende Äpfel,
die nebelfeucht der Mond silbern verschleiert.
Hüften, aus weißem Elfenbein geschnitten,
sind wie ein indischer Tempel der Liebe.
O komm! Auf welke Blätter schreib' ich
den Traum dir liebestrunken;
mögen sie auf der Flut meiner Tränen
in des Himmels stille Glückseligkeit gleiten.

W mym sercu baśni o jutrzence
i fantastyczne kwiaty szronu;
w mym sercu jakby echo dzwonu;
w mym sercu zakrwawione ręce
grają na strunach miesiąca
odwieczny ciemny hymn.
Schodzę w labirynt podziemny -
u stóp mych morze się roztrąca.

In meinem Herzen singt die Frühe,
und fremde Winterblumen blühen.
In meinem Herzen läuten Glocken,
und blutbefleckte Hände 
spielen auf des Mondes Silbersaiten
das ewig dunkle Lied.
Nacht tief im Erdenlabyrinthe,
zu Füßen branden nur die Meere.

Z maurytańskich śpiewnych sal 
wybiega ku mnie hurysa - 
czarny płomienny jedwabny szal 
z nagiego łona się zwisa. 
Cyprysy, księżyc, fontan szmer,
zaczarowane ganki. 
Oddałem wszystkie gwiazdy sfer 
za uścisk maurytanki 

Vom maurischen Freudenmal
an meine Brust stürzt ein Mädchen.
Der schwarzauflodernde Seidenschal
entblößt die schimmernden Lenden.
Zypressen, Mondschein, Brunnensang
und still verwunsch'ne Gänge.
Ich gab die ganze Sternenpracht
für einen Kuss der Maurin.

Na pustej trzcinie 
rozpiąłem jej włos
nad śniącą rzeką schyliły się drzewa
wiatr cicho płacze - ptak mogilny śpiewa,
to los mój - los1!
Głębiny tajne pruć
milczenie głuche mącić
jako stracona lódź
od brzegu się odtrącić
mieć gwiazdy, gwiazdy rzucić
i tylko piosnkę nucić
to los mój - moj los!

Auf hohes Schilfrohr
spannt' ich ihr Haar,
am Bach die Bäume neigten sich nieder.
Still weint der Wind, der Totenvogel singt:
Mein Schicksal - mein Los!
Geheime Tiefen teilen,
verstocktes Schweigen mürben,
als ein verlor'ner Kahn
von steilem Ufer stoßen,
Sterne haben, Sterne verlieren,
und nichts als Lieder stammeln,
das ist mein Los - mein Los!