Liederen

Oogen, in wier diepte helle nacht
Droomt en lokt, als er de rust uit lacht -
Grondeloozen, gij, die smeekt en smacht,
Al wie oogt naar u, droomt met u mede....
Voor uw tooverende wonder-macht
Wordt de ziel van mannen zonder kracht,
En wiens kracht ùw kracht ten onder bracht,
Diens geheele ziel wordt ééne bede.
 
Aan het vreedzaam hart rooft gij den vrede,
Maar gij schenkt hem weder, onverwacht -
En wien gij de weelde toe-bedacht
Van uw blikken, zoo fluweelig-zacht,
Dien omspannen zij van lieverlede,
En hij slaakt een lang-gezuchte klacht,
Doch een vreugde-rijken juich-kreet mede.
U te zien, is schoonheid zelve ontwaren,
En, waar zij op donzige englen-schacht
Nederstrijkt, om zeegnend rond te waren,
Daar versterft de haat, en geurt de zomer-pracht
Der liefde.... Donker oog, blijf dikwijls op mij staren!

De laatste maal dat 'k om zijn graf kwam dolen,
Was de aarde er violet van rouwviolen
 
Die donkre bloemen waren mijn gedachten,
Die vlugge vogels daar als zaden brachten.
 
Ik heb ze lief, die sombere gezichtjes,
Omzweefd van vlinders en van zonnelichtjes.
 
Ik ken ze, ik groet ze bij haar namen, allen,
Wel wist die vogel, wáár hij 't zaad liet vallen.
 
Fluweelen bloemen, donkere gedachten
Van gouden dagen en van zwarte nachten,
 
Gedoopt met bittren dauw van stille tranen,
O bloemen, die zoovelen zielloos wanen!
 
O mijn gedachten, bloeiende symbolen,
Brengt hem mijn laatsten groet, o rouwviolen!