Twee guitige liederen

De straten zijn glad en het meisjen is bang.
- ‘Zoet liefjen, ik laat u niet glippen!
Mij klinkt uw gekeuvel als vogelenzang,
mij blozen als rozen uw lippen.
 
Wat vreest ge en wat beeft ge? Mijn hart is zoo warm,
vrij sneeuwe 't, geen koû zal u deren.
Nooit leundet ge, liefje, op zoo krachtig een arm,
mijn steun op den weg zal 't u leeren.

Uw vlottende lokken bepoeiert de wind
met duizende fijne kristallen.
Ik kus van uw schouders de vlokjes, mijn kind....
Wat vreest gij? - Ik laat u niet vallen!’

- ‘Bruiner dan uw donkere oogen,
diep en toch zoo wonderklaar,
sprak het meisje, en wees het water,
is die schoone vijver daar.
 
Blonder dan uw blonde lokken
is de gouden halmenzee,
golvend in het volle zonlicht,
speelt de zomerkoelte er meê.
 
Rooder dan uw roode lippen
zijn de kersen, plaagde 't kind,
waar zij blozen tusschen 't loover,
waar zij kozen met den wind.
 
Zoeter, o wel tienmaal zoeter,
dan uw liefste minnetaal,
klinkt mij 't juichen van den leeuwrik,
't smachten van den nachtegaal!’

- ‘Looze booze kleine! sprak hij,
veel is schooner, ja, dan ik!
Doch in 't helderbruin des vijvers
flikkert daar een menschenblik?
 
Wel is heerlijk de oogst te noemen,
door het rijpend graan beloofd,
doch mijn lokken, schalksche liefje,
golven om een dichterhoofd.
 
Aardig bloost - ik wil 't bekennen -
't sappig kersje van den boom.
Kunnen kersen u vertellen
wat ik denk en dicht en droom?
 
Hoe der vooglen melodie, kind,
- weelde of weemoed - u beviel,
in mijn woorden ligt mijn leven,
in mijn zangen trilt mijn ziel.’