Vier liederen

En, peinzend, zie 'k uw zee-blauwe oogen pralen,
Waarin de deernis kwijnt, de liefde droomt, -
En weet niet, wat mij door mijn adren stroomt:
Ik zie naar u, en kan niet ademhalen:

Een gouden waterval van zonnestralen
Heeft nooit een zachter aangezicht bezoomd....
't Is, of me een engel heeft verwellekoomd,
Die met een paradijs op aard kwam dalen.
 
'k Gevoel mij machtig tot u aangedreven
En buiten mij. 'k Was dood, ik ben herrezen,
En voel mij tusschen zijn en niet-zijn zweven:
 
Wat hebt gij, tooveres, mij goed belezen!
Aan u en aan uwe oogen hangt mijn leven:
Een diepe rust vervult geheel mijn wezen. -

Het wordt zoo donker om mij heen,
O liefste, laat mij niet alleen!

Ik heb zoo lang op u gewacht
En, nu gij komt, nu daalt de nacht.
 
Ik voel uw adem op mijn wang;
Zoo is 't mij wel, 'k ben niet meer bang.
 
Als ik uwe oogen stralen zie,
Wordt heel mijn wezen harmonie.

Mijn hand ligt veilig in uw hand,
Uw liefde is mij een vaderland.