Drie Liederen

Het zeegeruisch zal ik nog dan gedenken,
als diep in zand mijn hoorloos oor vergaat;
als lichten mild mijn oogen niet meer drenken,
als zonder woon mijn ijle wezen staat.
 
Naar 't zeegeruisch zal ik nog dan verlangen,
als naar het liefst wat mij de wereld deê.
Zij zingt den kroonzang aller wereldzangen,
de op zandig veld neerdonderende zee....

Ik ben een zinkend wrak, van zonden zwaar,
ik ben een vogel in de strikken vast,
een drenkling naakt, mijn nagels bloede' op rotsen,
't water der eeuwen wast -

O dat mijn land, mijn God gevonden waar!
Zoo schreeuwt mijn mond en mijn hart is zeer bang -
maar door mijn schreeuwen en het golveklotsen
hoor ik een zang,

lovend des Eeuw'gen hoogheid wonderbaar.

Geef, nu 'k in twijfel kniel, 
Weer mij de reine ziel, 
Heer, die belijdend viel, 
            Stil voor Uw troon! 
Klein voor Uw aangezicht, 
God die mijn daden richt, 
God voor wien de aarde zwicht, 
            Hoe ze ook U hoon’! 
  
God die mij dwalen ziet, 
Was ik U nader niet, 
Voelde ik U Vader niet, 
            Kindje aan Uw schoot? 
Vlied ik de wereld nu, 
't ls wijl ze trekt zoo ruw 
Liefde die strekt naar U,
            Sterker dan dood.

O zoo 'k gelooven mag: 
- Eens brengt een rozedag
't Heil dat 'k in droomen zag!
            Wacht ik in vrêe.
Martel dit smartenlijf!
Zoo 't met Uw kracht mij stijf',
Zoo 't aan Uw hart mij drijf',
            Duld ik gedwee.