Vijf liederen

Zonne, als 'k in mijn groene blaren
en vol waterpeerlen sta
en dat gij komt uitgevaren,
schouwt mijn bloeiend herte u na.
Throonend op den throon gezeten
van den rooden dageraad,
wilt het blomke niet vergeten,
dat naar u te wachten staat.
 
Langs die hooge hemelpaden,
zonne, nimmer klemmens moe,
volge ik u, van zoo 'k mijn bladen
met den morgen opendoe:
komt en zoekt mijn herte en vindt het,
u behoort het, te alder tijd,
u verwacht het, u bemint het,
die mijn hemelminnaar zijt.
 
's Avonds, als het wordt te donkeren,
als ge in 't gloeiend westen daalt,
schouw ik naar uw laatste vonkelen
[zinkend]1 met u nederwaard.
Hangende op mijn staal gebogen,
weene ik toen den nacht rondom,
van u niet te aanschouwen mogen:
kom toch weêre, o zonne, kom!

O kom met mij in den lentenacht!
Kom dwalen over de bloemenwei --
de roze sluimert, de sterre lacht,
in stille droomen wasemt de hei.

O kom met mij in den lentenacht.
Het leeft, [en het hijgt]1 en het mint daar al!
De loveren lispen, het windje smacht,
en [donkere wegelen]2 lokken door 't dal.

O kom met mij in den lentenacht!
De heuvel glimt in den maneschijn, --
daar hellen ons hoofden te saam, zoo zacht,
en gansch de natuur zal ons eigen zijn.

Ten blauwen hemel
blinkt duizendvoud de sterre,
belachend, hel en verre,
de loveren groen en frisch !

In diepe wouden
ontelbre bloemen blozen , —
betooverende rozen
die vragen naar een kus !

'k Zie geren't licht der sterren
mij lachend tegenpinken .
'k Zie geren de dauwdrop blinken
op loveren en roos.

Maar ' k gaf wel al de sterren
en al der wouden bloemen,
gij , die ' k niet durve noemen,
voor uwen liefdeblos !