Tijdkrans I

  o Eerbiedweerdig hoofd
der blankgekruinde boomen,
  hoe heerlijk groet gij mij,
in 's winters pronksieraad;
  wanneer de bleeke zon
heur' eerste morgenstroomen
  ontginsteren in 't gevlerk
van uwe takken laat!

  Ze is helder, licht en wit,
ze is ongelijkbaar schoone,
  ze is vlekkeloos, de pracht
waarmeê gij zegepraalt;
  en, voor nen korten tijd
gekoningd, spant de kroone,
  ver boven al 't gesteent'
daarin de zonne straalt.

Vol naalden vliegt de lucht,
vol priemend ijsgekertel,
dat glinstert in de zon,
en, met den asemtocht
gezwolgen, kilt en kerft
de kele en 't haargespertel,
dat in de neuze temt
den toevoer van de locht.

't Is bijtend koud. Een spree
van witheid, ongemeten,
't zij waar ge uwe oogen vlucht,
ligt overal gespreid;
't is snee' tot in uw huis,
't komt snee' door al de spleten;
't is snee', 't is immer snee',
en al sneeuwwittigheid.

De wind komt, wild en boos,
gesnoeid uit alle gaten;
geen ruste en wilt hij, eer
hij eenmaal weten zal
dat 't volk verdwenen is,
en hem wilt meester laten...
't Is bijster, bijtend koud,
en 't wintert overal.

De eerde doomt, de biezen leken
     van den vroegen morgenbrand,
die, in 't oosten opgesteken,
     bijt in 't baardig weideland.
Grauw is 't over nacht gevrozen;
     over da, van 's morgens vroeg,
viert en vonkt het zonneblozen
     fel, maar nog niet fel genoeg,
om het koele graf te ontsluiten,
     waarin 't zaad geborgen ligt,
wachtende, om opnieuw te spruiten,
     lente, naar uw zonnelicht.

    Emberyza schoeniclus

 
  Geklauterd langs nen terruwstaal,
  wat voert ge een' lieve vogeltaal,
    't zij mussche of vinke,
't zij wiens gevlerkte keel mij nu in de ooren klinke,
    van uit het koorenveld!
  'k Verkenne u nauwe, in 't groen der terwe,
  aan 't grauwzijn van uw' vederverwe
    en aan uw stemgeweld,
dat prazelt, ongelijk de nachtegaalsche galmen,
al op- en nedergaan, bij 't buigen van de halmen.
    Wat zijt gij, pluimgediert,
    dat blij den Meie viert,
  en mij verzet, terwijl, voorbijgetreden,
ik vare dóór den waai van 's zomers lustigheden?
    Wat zijt ge, onzichtbaar schier, doch wonderlijk gewrocht
    van Gods almachtigheid, dat, levende in de locht,
geen' enkelen droeven stap en moet op de aarde stellen,
maar hangt en wipt en waait, al aan de winden tellen
    hoe blij gij zijt?
  Och, ware ik half zoo vlugge en in den Mei verblijd;
en moest ik niet gedoen, met, scherp u nagekeken,
dit onvoltooid gedicht tot 's Heeren lof te spreken!

'k Heb menig uur bij u
gesleten en genoten,
en nooit en heeft een uur met u
me een enklen stond verdroten.
'k Heb menig menig blom voor u
gelezen en geschonken,
en, lijk een bie, met u, met u,
er honing uit gedronken;
maar nooit een uur zo lief [met]1 u,
zoo lang zij duren koste,
maar nooit een uur zoo droef om u,
wanneer [ik]2 scheiden moste,
als de uur wanneer ik dicht bij u,
dien avond, neêrgezeten,
u spreken hoorde en sprak tot u
wat onze zielen weten.
Noch nooit een blom zo schoon, van u
gezocht, geplukt, gelezen,
als die dien avond blonk op u,
en mocht de mijne wezen!
Ofschoon, zoo wel voor mij als u,
- wie zal dit kwaad genezen? -
een uur bij mij, een uur bij u
niet lang een uur mag wezen;
ofschoon voor mij, oschoon voor u,
zoo lief en uitgelezen,
die rooze, al was 't een roos van u,
niet lang een roos mocht wezen,
toch lang bewaart, dit zeg ik u,
't en ware ik 't al verloze,
mijn hert drie dierbre beelden: u
dien avond - en - die rooze!