Liederenkrans

Groeningeveld, waar zijn de dagen,
     als in uw gras, als in uw zand,
steunende op God, de legers lagen,
     die vochten vrij ons Vaderland?
     Laat op dat veld, in onze hand,
          den leeuw ontwaaien,
     en leve, vrij van schade en schand,
               ons Vlanderland!

Groeningeveld, daar blommen bloeien,
     daar kooren wast nu, overal,
daar gaan wij, vrij van vreemde boeien:
     wie die het ons verbieden zal?
     Laat op dat veld, in onze hand,
          den leeuw ontwaaien;
     veerdig, en vrij van allen band,
               zij Vlanderland!

Groeningeveld, uit alle velden
     het heerlijkste, dat zonne groet;
daar 't vlaamsche Volk zijn vlaamsche helden,
     bij 't vlaamsche lied, herleven doet!
     Laat op dat veld, in onze hand,
          den leeuw ontwaaien,
     wekkende, aan Leye- en Scheldekant,
               't oud Vlanderland!

Groeningeveld! o Kortrijkse aarde,
     vruchtbaar, en vrij van vreemd gewas,
spare u de hand die eens u spaarde:
     weêr zij ons Volk zoo 't eertijds was!
     Laat op dat veld, in onze hand,
          den leeuw ontwaaien,
     en houde vrij den ouden trant
               't nieuw Vlanderland!

Groeningeveld! De gulden vane
     donkert de zwarte leeuw! Kom-aan!
voere hij 't Volk ter zegebane:
     ziet hoe zijn' roode klauwen slaan!
     Laat op dat veld, in onze hand,
          den leeuw ontwaaien:
     volge 'em, bloerood getongd, getand,
               heel' Vlanderland!

't Is de Mandel, die, in 't stille,
varend door den zomernacht,
waakzaam is en, om Gods wille,
loopt, en licht voorbij ons lacht:
lacht omdat hij blank en blij is,
lacht omdat het maantjen schijnt,
lacht omdat hij vrank en vrij is,
en hij zelf zijn wegen vindt.

'k Hoore tuitend' hoornen en
  de navond is nabij
    voor mij:
kinderen, blij en blonde, komt,
  de navond is nabij,
    komt bij:
zegene u de Alderhoogste, want
  de navond is nabij,
    komt bij:
'k hoore tuitend' hoornen en
  de navond is nabij,
    voor mij!

      Mijn hert is als een blomgewas,
dat, opengaande of toegeloken,
     de stralen van de zonne vangt,
of kwijnt en pijnt en hangt [gebroken]1!

     Mijn hert gelijkt het jeugdig groen,
dat asemt in de dauw des morgens;
     maar zwakt, des avonds, moe geleefd,
vol stof, [vol weemoeds en vol zorgens]2!

     Mijn hert is als een vrucht, die wast
en rijp wordt, in de schauw verholen,
     aleer de hand des najaars heeft,
te vroeg [eilaas]3, den boom bestolen!

     Mijn hert gelijkt de sterre, die
verschiet, en aan de hooge wanden
     des hemels eene sparke strijkt,
die, eer 'k [heraêm]4, houdt op van branden!

     Mijn herte [slacht]5 den regenboog,
die, hoog gebouwd door [al de]6 hemelen,
     welhaast gedaan heeft rood en blauw
en groen en geluwe en peersch te schemelen!

     Mijn hert... mijn herte is krank, en broos,
en onstandvastig in 't verblijden;
     maar, als 't hem wel gaat éénen stond,
't kan dagen lang weêr honger lijden!

            Necesitas mori

Ik moet allichte entwat gaan doen,
     dat, dravensmoe en drillens,
och arme, ik nooit en deed, en dat
     ik doen zal, willens nillens.

o Heere, staat mij bij, en leert
     mij, herte en armen open,
hetgeen Gij, op uw kruise deedt,
     u nadoen, en toch hopen.

Toch hopen dat, zoo Gij het graf
     ontreest, ik ook, nadezen,
de dood, die Ge overwonnen hebt,
     zal overwinnend wezen.

— This text is not currently
in the database but will be added
as soon as we obtain it. —

— This text is not currently
in the database but will be added
as soon as we obtain it. —