Sju Sivlesongar

Han Olav Kyrre,
han tenkte som so,
at Noreg var utyrst
paa Bloddrikka no.
        Og dermed han baud
        sine Nordmenn i Dugnad
        aa køyra til Gards
        ein Ting, heiter Hugnad.

Der Federne hogdest,
so Raudbylgja gleim,
der gjekk han i Ferd
med aa stella ein Heim.
        Og soleine Brigde
        i Stova han gjorde
        med fjelgare Aare
        og ljosare Ljore.

Han meinte, at Noreg
si Lukka, ho gror
no slett inkje berre
paa Valen si Jord.
        - Men Riket han bygde,
        og vel han det varda;
        og muna kje Mildord,
        so baud han det harda.

Dei stod paa Stiklestad,
fylka til Strid,
den gamla og so
den nya Tid,
      det, som skulde veksa,
      mot det, som skulde siga,
      det, som skulde falla,
      mot det, som skulde stiga.

So drog dei Sverdi
i sama Stund,
den bjarte Kong Olav
og den graa Tore Hund.
      Og Herropet dunde,
      so Jordi ho dirra,
      og Spjoti dei suste,
      og Pilarne svirra.

Men so er det sagt,
at ein gasta Kar,
Tord Foleson, Merket
hans Olav bar.
      Og denne Tord Merkesmann,
      honom me minnast,
      solenge i Noreg
      Merkesmenn finnast.

Daa Tord han kjende,
han Banasaar fekk,
der fram i Striden
med Merket han gjekk,
      daa støyrde han Stongi
      so hardt han kunde,
      i Bakken ned,
      fyrr han seig innunde.

Og gamla Soga,
ho segjer so,
at Tord han stupa,
men Merket det stod.
      Og soleis maa enno
      Mannen gjera,
      skal Framgangs-Merke
      i Noreg han bera.

Mannen kann siga;
men Merket det maa
i Noreg si Jord
som paa Stiklestad staa.
      Og det er det stora,
      og det er det glupa,
      at Merket det stend,
      um Mannen han stupa. 

Eg visste kje av,
det var vorte Vaar,
--eg visste kje av det,
fyrr her igaar.
      Det var som eg inkje
      sku gaatt eingong,
      at Lauvet spratt,
      og at Fuglen song.
Eg gjekk her og kava
og gnog med mitt;
for det er no so,
at kvar ein hev sitt.
      Eg keik berre inn,
      eg saag inkje ut,
      -- eg øygna kje anna
      enn Skodda og Sut.
Daa log det i Lufti
so god ein Laatt
og spela ein liten
forlivande Slaatt.
      Kvaslag? -- jau sosant
      er det Svola, som kved!
      Men daa er det Vaaren
      og Sumaren med!
Det var som eg vektest
av Mare-Rid.
Og Graset var grønt,
og Soli var blid,
      og Lauvskogen anga,
      der ny han stod,
      og Fuglen var glad,
      og Gud han var god.
-- Og Svola er Gjenta
so fin og so fjaag.
Og lovar ho Sumar,
so held ho det og.
      For endaa so vida
      ho svintar og sviv,
      er Sumar i Nordheimen
      Svola sitt Liv.

Kvar vart det taa alle dei Fuglar,
som song
i sumar so vænt millom Greino?
siden eg høyrde deim
ender og Grog;
- Han tahnar, Fuglen, mot Hausten.

Kvar var det taa alle dei Blomar,
som stod
og nikke i Ljod og i Ange?
eg ser yver Bøen,
men inkje god
faa Auga paa ein av dei, Blomen, mot Hausten.

Smaaguten kviler ved Mor sin Barm,
der er han so urædd og held seg so varm.
Og sidan han leikar paa Golv og Tun.
-- So byrjar Tora aa slaa yver Brun,
og Rædsla kryp han nedyver Rygg.
Daa spring han til Mor og vil kjenna seg trygg:
"Mor, Mor, gøym meg, Mor!"

Og Menneskja vankar so vida ikring,
og kvar ho so gjeng, ja, so gjeng ho i Ring.
Og naar ho so eingong fyr Aalvor vert trøytt,
og allting er freista og allting er nøytt,
so ligg ho og maurar og veit ikkje meir
enn berre ei Lengting som Fugl til sitt Reir:
"Mor, Mor, gøym meg, Jord!"

Og eg var eit Barn, og eg er ein Mann,
og mykje eg vanta, og lite eg vann.
Eg vanka og flutte paa villande Fot,
og jamnast so bar meg no Vegen imot.
Og no er eg trøytt, og eg stundar til Natt,
og berre ein einaste Sukk eg hev att:
"Mor, Mor, gøym meg, Mor!"

Og uppe i Fjellom
der budde eit Troll,
      og det var eit Troll heitte Hein.
Han hadde ei Stova
der inni ein Koll,
      og Stova ho var no taa Stein.
            Og Troll
            i Koll
            og Hein
            i Stein,
han sat der og lydde i Kollen,
naar Gjenta bles Lur nedpaa Vollen.

Og Jutulen opna
si Stein-Dør paa Glytt
      og sette si Stein-Hand fyr Truten:
"Aa vena mi Gjenta,
aa skund deg og flytt!
      kom upp og ver Kona i Nuten
            hjaa Troll
            i Koll,
            hjaa Hein
            i Stein!
Eg breider deg Gull-Tjeld paa Tilja,
um du meg vil vera til Vilja!"

"Nei, du er so gamall
og graakald og tung
      og kann inkje kyssa fyr Trynet.
Og eg er so spretti
og raudleitt og ung
      og frisk som ein Vaardag i Synet.
            Du Troll
            i Koll,
            du Hein
            i Stein
-- aa lium og lu-um og lilja!
eg vil deg kje vera til Vilja!"

Ja, no skal Noreg
ha Takk fyr meg.
Og so fær daa kvar ein
syta fyr seg.
        Eg gjorde mitt,
        og det var ikkje stort.
        - Men endaa eg segjer
        at gjort er gjort.

Eg vilde det besta,
eg rokk inkje meir,
- og det kann nok raaka
fyr nokon fleir.
        Eg gav det eg hadde,
        eg hadde kje stort.
        - Men endaa eg segjer
        at gjort er gjort.

Eg vilde mitt Noreg
so indarleg godt,
eg vilde det stort,
der det enno er smaatt.
        Og aldri eg var
        so fjaag og so glad,
        som naar eg fekk kveda
        Noreg eit Kvad.

Det eingong fall Noreg
den Tanke inn:
Aa gjera Æra
paa Smaa-Skalden sin.
        Og Norges Samvit
        Stortinget sjøl,
        gav tusund Krunor
        til Mat og Øl.

Det rokk og det vara
- det vara eit Aar.
Og so var det atter
dei gamle Kaar.
        - No, Stortinget gav,
        og Stortinget tok,
        - for Stortings-Gubben
        han er so Klok.

Og Hundar gøydde,
og Bikkjor beit,
imedan eg aat meg
paa Staten feit.
        Ja, Stortinget gav,
        og Stortinget tok,
        og eg stod att
        med ei rivi Brok.

So hev eg eit Hovud,
der Pina reiv
og riv, dimeir
eg so skriv og skreiv.
        Og naar eg so talmast
        paa harde Liv,
        so ropte dei: "Skunda deg,
        Per, og skriv!"

Og Vener eg hadde,
og inkje faa.
Men ein etter ein
fekk dei Hug aa gaa.
        Eg sa mi Meining,
        det var ikkje stort,
        - men lat det no skura
        med gjort som gjort.

Og so skal daa Noreg
ha Takk fyr meg.
Og so fær daa kvar ein
syta fyr seg.
        - Men eg vil Noreg
        so indarleg vel,
        at hugheilt so gav eg det
        Hjarta og Sjæl.