Twee Liederen voor Sopraan

Dien den blinden blinde smaden,
Daar uw glans hun schemer dooft
Waar de kroon van uw genaden
Weêrlicht om één sterflijk hoofd;

Door de duizenden verloornen
Aangebeden noch vermoed:
God dien enkel uw verkoornen
Loven voor 't hoogste goed...

Door de kleurgebroken bogen
Van de tranen die gij zond,
Worden zienden weêr mijn oogen
Als in nieuwen morgenstond:

Zien de matelooze wereld
Stralen nog van zoom tot zoom;
Heel de mateloze wereld
Bleef uw ongerepte droom!

Laat mij onder uw beminden,
't Zij gij zegent of kastijdt:
Blijf mij eeuwiglijk verblinden
Tot het kind dat u belijdt.

Lust en smart in uwe banden
Werd hetzelfde hemelsch brood:
Eindloos zoet uit uwe handen
Laav' de laatste teug, de dood.

Het maanlicht vult de zuivre heemlen
  Met glanzende geheimenis,
De luisterblauw verten weemlen
  Van Die alom en nergens is.

Alleen de groote zonnen hangen
  Als feller kaarsen in dien schijn:
De ziel herdenkt heur lang verlangen
  In nietsverlangend zaligzijn:

Alsof van achter diepe slippen
  Haar doolend tasten eindlijk vond
Met hare warme blinden lippen
  Nog lichter lust dan uwen mond.

Weg boven dood en leven zweven
  Wij op in duizelhellen schrik:
O kort en onbegrensd beleven
  Van eeuwigheid in oogenblik!. . .

Het maanlicht vult de zuivre heemlen
  Met glanzende geheimenis,
De luisterblauwe verten weemlen
  Van Die alom en nergens is.