Dos canciones de Rosalía de Castro

¡Que hermosa te dou Dios, terra querida,
desdichada beldá!
¡Que brando e melancólico sosego
sinto ó te contemprar!
¿Por que, por que antre as frores, as espinas
entretexidas van,
nesa coroa que a túa testa ciñe
de verdor eternal?
¡Ouh Galicia, Galicia!, a arpa sonora
pronto descolga xa
da seca ponla onde olvidada dorme,
dorme, a sigros contar.
Os bardos fillos teus a voz levanten
das cordas ó compás,
i enchan o mundo harmónicas i altivas
tan só pra te alabar.

Eu levo unha pena
gardada no peito;
eu lévoa, e non sabe
ninguén por que a levo.
Orelas vizosas
do Miño sereno,
onde o paxariño
ten o seu espello,
i antre as margaridas
pacen os cordeiros,
vós soias sabedes
o meu sentimiento.
Cabo dunha pena
onde mana un rego,
á sombra dun pino
manso e xigantesco
que soberbo brama
cando o move o vento,
coma nun sepulcro
dorme o meu sacreto.
Mais, anque alí dorme,
vive en min desperto.
Eu levo unha pena
gardada no peito,
tamaña, tamaña,
bon Dios, que n'a rexo.
¡Quen me dera, orelas
do Miño sereno,
ser un daqués cómaros
que en vós tén asento!
Sin medo e sin penas,
de vran e de inverno
un sigro tras doutro
morara onde eu quero...
ca veiga por pazo
co espazo por teito.