Drie gedichten van P.C. Boutens

Lijd getroost; want ik zal klaren,
Eer uw tranen zijn vervuld,
Tot den lach die al uw jaren
In zijn éenen luister hult. 

Laat door venstren van uw oogen
Open steeds in lach of leed,
Tot mij binnen die bewogen
Licht van God, dat leven heet:

Als de zon den morgenregen
In den middag achterhaalt,
Tot de wereld allerwegen
Van hun éenen luister straalt,

Zal het masker uwer trekken,
Vóor het in den dood verstijft,
Nog mijn eigen glorie dekken,
Die u tot den einde blijft. 

Na den klaren avondluister
Van uw oogen en uw mond
Wachten door hetzelfde duister
Wij denzelfden morgenstond.

De wind, de zon, de blauwe lucht
Zijn immer, lief, aan onzen kant -
Daar stuit en staat in steilen wand
De stroom van 't wereldsche gerucht.

Nog ligt door Schelfzee en Jordaan
Het pad gebaand en droog,
Nog kunnen Liefdes kindren gaan
Waar Isrels leger toog.

Nu kunt gij veilig slapen gaan,
Nu al de heemlen openstaan:
Ziel, wier verlangen elken donkren wand
In ster aan ster doorzichtig brandt,
En in de schoonheid van dit tijdlijk land
Al minnen moet uw eeuwig lot,
Daar uw verrukking uitziet tot
Den troon van God.