Mooie kribbe van mijn lijden,
Mooie tombe van mijn trouw1,
Mooie stad, wij moeten scheiden:
't Ga je goed2, roep ik tot jou.
 
't Ga je goed, jij heil'ge drempel,
Waar mijn liefje wand'len mag;
't Ga je goed, jij heil'ge tempel,
Waar ik voor het eerst haar zag.
 
Had ik jou maar nooit gezien,
Mooie hartenkoningin!
Nooit was 't dan zo ver gekomen
Dat ik nu zo'n stakker ben.
 
Nooit wou ik jouw hart beroeren,
Liefde heb ik nooit gevraagd;
Slechts een stil bestaan volvoeren
Wou ik, waar het jou behaagt3.
 
Maar jij doet mij zelf vertrekken,
Bitt're woorden spreekt je mond;
Mijn gedachten gaan als gekken
En mijn hart is diep gewond.
 
Mijn vermoeide ledematen
Sleep ik voort met 'n wandelstaf,
Tot ik moe mij neer kan laten
Ver weg, in een koelend graf.

Met mirten en rozen, lief en vertrouwd,
Met geurig cipressen1 en klatergoud,
Wou ik kleden dit boek als een dodenschrijn,
Om doodskist voor mijn lied'ren te zijn.
 
O kon 'k ook de liefde kwijt in die kist!
Op het graf van de liefde groeit 't bloempje der rust.
Daar schiet het omhoog, daar plukt men het af,
Maar mij bloeit 't pas als ik zelf lig in 't graf.
 
Hier zijn nu de lied'ren, voorheen met geweld2,
Als een lavastroom die de Etna ontwelt,
Omhoog geperst uit het diepst van mijn ziel;
Rondom een flitsende vonkenzee viel.
 
Nu liggen zij stom, alsof3 't leven week,
Nu staren zij koud en nevelbleek,
Maar opnieuw hun oude gloed straks herleeft,
Als de liefdegeest eens over hen zweeft.
 
En reeds wordt in mijn hart het vermoeden luid:
De liefdegeest stort zijn4 dauw straks ooit uit;
Eens komt dit boek wel in jouw hand,
Jij lieve schat in 't verre land.
 
Dan breekt van het lied de toverban,
De bleke letters bezien je dan,
Ze kijken je smekend in 't mooie5 gezicht,
En fluist'ren met weemoed mijn liefdesdicht.