Dutch (Nederlands) translations of Gedichte von Goethe: VII, opus 59

Wie rijdt daar zo laat door nacht en wind?
Het is de vader, hij draagt zijn kind.
Hij houdt de jongen vast in zijn arm.
Hij draagt hem veilig, hij houdt hem warm.

- Mijn zoon, verberg je nu bang je gezicht?
- Maar vader, daar is Erlkonings licht.
De Erlenkoning, met kroon en sleep!
- Mijn zoon, dat is een nevelstreep.

- Och kom, lief kind, kom met mij mee.
Dan gaan wij samen spelen aan zee.
Op 't strand staan bloemen bont bij de vleet,
Van mijn moeder krijg je 'n goudglanzend kleed.

- O vader, o vader, en hoor je dan niet,
Wat Erlenkoning mij zachtjes gebiedt?
- Wees rustig, blijf rustig, mijn kind:
In dorre blaren ritselt de wind.

- Kom, lieve jongen, ga met mij mee,
Want mijn dochters wachten jou op aan zee.
En zij willen dansen met jou, kleine knaap,
Zij zingen en wiegen op 't strand jou in slaap.

- Maar vader, o vader, en zie je daar niet
Erlkonings dochters bij 't donk're riet?
- Mijn zoon, mijn zoon, ik zie het beslist:
Daar staan een paar wilgen grauw in de mist.

- Ik hou van je, ik houd van je mooie figuur,
Maar als je niet meegaat, dan kom ik met vuur!
- O vader, mijn vader, nu pakt hij mij aan!
Erlkoning heeft mij iets kwaads gedaan.

De vader huivert, hij rijdt als verblind,
Hij houdt in zijn armen het kreunende kind,
Bereikt het huis in grote nood:
Maar in zijn armen was 't kind al dood.

Er was in Thule een koning,
Getrouw tot aan het graf.
Zijn lief stond, vóór zij doodging,
Hem een gouden beker af.

Voor hem ging niets daarboven,
Hij leegd' hem elke fuif;
Zijn ogen stroomden over,
Zo vaak hij dronk daaruit.

En toen hij kwam te sterven,
Mat hij gans zijn rijksgebied,
Schonk alles aan zijn erven,
Alleen de beker niet.

Hij at de koningsmaaltijd,
Zijn ridders om hem heen;
Zij zagen uit de zaal wijd
Daar in 't kasteel aan zee.

Toen rees de oude drinker,
Hij dronk nog eenmaal goed,
En wierp de heil'ge beker
Beneden in de vloed.

Hij zag hem vallen, buiten
In 't diepe water, neer.
Moest toen zijn ogen sluiten,
dronk nooit een druppel meer.

Het water bruist', het water zwol,
Een visser zat daaraan,
Keek naar de hengel aandachtsvol,
Koel als een indiaan.
Terwijl hij zit, terwijl hij loert,
Splijt 'n vloedgolf in een boog:
Het kolkend wilde water voert
Een natte vrouw omhoog.

Zij zong hem toe, zij sprak tot hem:
"Waarom lok je mijn kroost,
met mensenlist naar 'n wisse dood
en laat mij zonder troost?
Ach, wist je maar hoe 't visje leeft,
In 't donk're diep zo fijn.
Jij daalde af, zowaar je leeft,
En zou gelukkig zijn.

Is 't niet in zee dat de zon zich baadt,
Doet ook de maan dat niet?
Komt dubbel mooi niet hun gelaat
Dan terug in 't verschiet?
Lokt jou die diepe hemel niet,
Het waterklare blauw?
Lokt jouw gezicht, dat je hier ziet,
Je niet naar eeuw'ge dauw?"

Het water bruist', het water zwol,
Likte zijn blote voet.
Zijn hart liep met verlangen vol
Als bij een liefdesgroet.
Zij sprak tot hem, zij zong tot hem;
Toen was 't met hem gedaan.
Half trok zij hem, half zonk hij weg
Nooit kwam hij daar vandaan.