De vier temperamenten bij het verlies van de beminde

Zij vertrok en weg is weg!
Blanda heeft mij opgegeven.
Ik was haar - hoor wat ik zeg -
Nog acht dagen trouw gebleven,
Maar naar ‘n bruiloft was z’ op weg.
Daarvoor heeft mij God bewaard.
’t Ga je goed, mijn kind, ik wandel
Al op ’n nieuwe bedevaart.
Morgen die, vandaag die and’re,
Dat past ’t beste bij mijn aard.

Afscheid kan ik goed doorstaan,
Schreien kan ik niet, noch vloeken;
Maar daar komt een meisje aan,
Vers geluk ga ‘k snel nu zoeken,
Zonder lief heb ‘k geen bestaan!
Ach, preuts kind, bevrijd je toch,
Laat mij van je zoetheid nippen,
Vóór we doodgaan leef toch nog,
Meisje, bied mij aan je lippen,
Want ja, kussen krijg je toch!

Zie, men mag zich door ’t genot
Voor verlangens dromen wreken,
Laat de ziel, die vuur’ge god,
Door je felle hartklop spreken, 
’n Kus spreekt alle talen vlot.
Ah, je mag me niet? Nou, goed!
Ook al kan ik ’t slecht verdragen,
Ik heb toch nog frisse moed;
Morgen zal ik ’t nogmaals vragen,
‘k Hoop, dan heb je warmer bloed.

Liefd’ is nodig, liefje mijn!
Moet ‘k ooit in de hemel aarden,
’t Is ook hier al mijn domein!
‘k Vraag meteen de Heer der aarde
Of de eng’len vrouwen zijn.
Als hij mij dan ‘neen’ bericht, 
Zeg ik prompt en vol vertrouwen: 
Heer, uw rijk, hou ‘t mij maar dicht,
Want een hemel zonder vrouwen
Is de zon, maar zonder licht.

Houd de mensen trouw maar voor:
Zuur geluk kan ik je schenken!
Klets moraal niet mij in ‘t oor,
Aan de liefde wil ik denken,
Als ik mijn verstand verloor. 
Aller wezens doel is zij,
Liefde is het hart van ’t leven;
Slechts door liefde leven wij,
Liefde wil ik ook graag geven, 
Meisjes, alle, kom naar mij!

Zaal’ge tijden zag ik hangen,
En de aardbol leek van mij,
‘k Was door Liddy’s blik bevangen,
‘n Aureool scheen die voor mij.

Toen haar lippen ’t zegel braken,
Heerste God niet meer alleen, 
Want haar lieve woorden maakten
Mij een hemelvorst meteen.

Ach, al ’t heerlijks is nu henen,
Lente geeft slechts kort wat jool!
Droom en trouw zijn ook verdwenen,
Uitgedoofd de aureool.

Ver van haar leef ik in rampen,
D’ aarde is een lege trog;
Gloeiend hunk’ren kan vastklampen
Slechts van hoop de grafsteen nog.

Naar de dodenengel dreven
Wanhoop mij en hartenpijn,
Weldra zacht door aard’ omgeven
Zal ‘k weer in de hemel zijn!

Verraden! Geminacht!
Van wie komt dit kruis?
Voort, knechten, houd nachtwacht 
Straks rondom haar huis,
En houdt iemand kijkdag
Naar haar op die plek, 
Vraag dan wie hij zijn mag
En breek hem de nek.

Don Marco dwong allen
Heel waakzaam te zijn,
Maar drift joeg vol gal 'm
Naar berg en ravijn;
Hij vloekte al dravend
Zo woest als een turk,
En loerd’ in de avond
Nog zelf op de schurk.

De knechten, zij wachten
Geduldig en stom,
Don Marco geeft acht op
De deuren rondom;
Als sluipend en peinzend
In ’t donker hij dwaalt,
Gebieden, niet deinzend,
Zes vuisten hem "Halt!

Wie bent u?" De regels,
Die storen hem zeer.
"Wat lummels, wat vlegels,
Ik ben jullie heer!"
Maar tijdens dat toornen,
Als ’t spul hem herkent,
Laat Clara zich horen:
"Wat is die attent!

De jaloezie schakelt
Dus huurlingen in,
En argwaan onttakelt
Weer liefdes gewin;
Ik ben niet het oerdomst,
Ik kap met dit spel.
Geniet in de toekomst
Maar zelf je gekwel!"

Niets hielpen sonnetten
Van ‘spijt’ en van ‘graf’;
Hij kon het niet zetten,
Ging jagen, pief paf;
In ’t bos zag je ‘m razen,
Hij ’s buiten geweest,
En schoot – ja twee hazen
Voor ’n woest, roerig feest.

Wel, ik ben bevrijd!
Hoe behaaglijk!
Ik vind tederheid
Onverdraaglijk!
Blijft het niet echt lauw,
Weet, dat ‘k 't zonder vrouw
Tot het eind volhou!

‘k Had haar wel gedoogd
Zo bij feesten,
Dikke pudding kookt
Zij als meester!
Maar ik heb ’t gehad;
’t Kwam per slot doordat
‘k Was die pudding zat!

Z’ heeft mij opgepikt
Ooit bij ’t eten,
Ieder ging en ík
Was vergeten:
Daar ik heerlijk sliep,
Tot opeens zij riep
En ik met haar liep.

Zij beviel mij goed
Bij het wand’len,
En daar graag men doet
Als de and’ren;
‘k Bood als man mij aan
En zij nam het aan
Vóór ik weg kon gaan.

Maar het werd gespook
En veel lopen!
Wat exotisch rook
Moest ik kopen,
Alles, groot en klein,
En bij maneschijn
Ook nog knuff’lig zijn.

Daag’lijks, ieder uur
Moest ik kussen,
Ga zo’n hevig vuur 
Maar eens blussen!
Dus best onversaagd
Heb ik haar geplaagd;
‘t Wordt niet meer gevraagd.

‘k Ben uit huis gejaagd
Door mijn beste,
Ja, de lieve maagd 
Bleef mij pesten:
“Had ik niet veel geld,
‘k Was pantoffelheld, 
Die voor niets meetelt!”

Maar mij maakt gescheld
Nooit chagrijnig,
Want van lief geweld
Houd ik weinig!
Blijft het niet echt lauw,
Weet, dat ‘k 't zonder vrouw
Tot het eind volhou!