De deuren van den Oosten gaan,
  nog nauwlijks, even open
en toe, gelijk, den laatsten keer,
  des veegen wimpers doen,
die henengaat in 't eeuwige. Ach,
  't is avond nog eer 't noen
kan worden! Is geen dageraad,
  geen dag ons meer te hopen?

Gij ook, voor eeuwig, gaat gij, oog
  des hemels, nu verdwijnen?
Gaat 't duister worden, altijd voort,
  en donker, overal?
Gaan sterrelicht en manelicht,
  in 't levenlooze dal,
daar 't koud en altijd winter is,
  alleene nu nog schijnen?

Een graf nu, och, een wintergraf
  is alles weêr bedegen;
gedolven in dat graf is mij
  de jonkheid en de jeugd:
wie redt er, ach, wie helpt er, uit
  den nood ons? Hoe de vreugd
van vroeger, die begraven ligt,
  het graf weêr uitgekregen?

 ... 

Dat 't Joel weêrom, dat 't Kerstdag zij,
  dat 't ophoude, al dat zinken,
dat sterven, dat verloren gaan
  des levens! - Herders, gaat
en peilt den diepen Oosten: ziet
  gij dag noch dageraad, ...
nog 't nieuw geboren Zonnelicht,
  te Bethlehem, niet blinken?