Det stig av Hav eit Alveland
med Tind og Mo;
det kviler klårt mot Himmelrand
i kveldsblå Ro.

Eg såg det tidt som sveipt i Eim
bak Havdis grå;
det er ein huld, ein heilag Heim,
me ei kan nå.

Ho søv, den fine Tinderad
i Draume-bann;
men so ei Stund ved Soleglad
ho kjem i Brann.

Når dagen sig som Eld og Blod
i Blåe-Myr,
det logar opp med Glim og Glo
og Æventyr.

Det brenn i Brè og skjelv og skin
med Gullan-Bragd,
og Lufti glø'r i Glans av Vin,
Sølv og Smaragd.

Men av han døyr, den bleike Brann,
som slokna Glo,
og klårt som før ligg Alveland
i kveldsblå Ro.

Eg lengta tidt på trøytte Veg
der ut til Fred;
men Landet fyrst kan syne seg
når Sol gjeng ned.