Nobel zij de mens,
Helpend en goed!
Want dat alleen
Maakt verschillend hem
Van alle wezens
Die wij kennen.
 
Heil de onbekende
Hogere wezens
Die wij vermoeden!
Op hen gelijke de mens!
Zijn voorbeeld leer’ ons
In hen geloven.
 
Want niets voelend
Is de natuur:
De zon werpt haar stralen
Over ’t kwaad en ’t goede;
Voor wie de wet schendt
Glanzen als voor de beste
De maan en de sterren.
 
Wind en waat’ren,
Donder en hagel
Banen zich een weg
En grijpen,
Voorbij ijlend,
De een na de ander.

Zo ook ’t geluk,
‘t Tikt aan in de massa,
Pakt nu de jongen
Met lokken, onschuldig,
Dan ook de kale
Schuldige schedel.

Naar eeuwige, grote
IJzeren wetten
Moeten wij allen,
Van ons bestaan
De cycli volbrengen.
 
Maar alleen de mens
Vermag het onmogelijke:
Hij ziet het vele,
Kiest dan en oordeelt;
Hij kan aan ’t ogenblik
Duurzaamheid geven.
 
Hij alleen mag
De goede belonen,
De boze straffen,
Helen en redden,
Al het dwalende, zwevende
Nuttig verbinden.
 
En wij vereren
De onsterf’lijken,
Als waren het mensen,
Doende in ‘t grote
Wat de beste in ’t kleine
Doet of zou willen.
 
De noob’le mens
Zij helpend en goed!
Onvermoeibaar scheppe hij
Het nuttige, juiste,
Zij ons een toonbeeld
Van die vermoede wezens.