Å gode min gut, å vene min gut,
nei burte frå deg held eg aldri ut.
Alt dreg meg og dreg til deg og til deg,
og kor eg vil gå, eg minnast deg må
og tåra brenn som den beiske lut.
Å, aldri meir kann eg trivast.

Å snille min gut, å gjæve min gut,
for deg so gav eg min siste klut.
Ja var du meg god, so gav eg mitt blod,
og var eg ditt viv, so gav eg mitt liv,
um deg eg fekk fri av den minste sut.
Å du, som eg trudde av hjarta!

So trygg og varm i din gode arm
eg gløymde sorg og eg gløymde harm.
Men aldri meir eg finna deg må
og aldri meir deg i augo sjå,
og gråten brenn i min kjøvde barm.
Å nei! At du kunde svika.

Kor skal eg meg snu; kven skal eg vel tru;
eg finn kje veg og eg finn kje bru.
Alt vendest til naud, eg ynskjer meg daud;
kor skal eg vel av utan djupt i grav;
for alt eg hadde, so var det du.
Å! Aldri ein glad dag meire.