Een koning zat eens in ’t gevang,
Door vijand en wachters omgeven;
De heren lachten luid en lang,
Bekroond was hun strijd en hun streven.
Maar niet is de moed van de koning gezwicht,
Geen droefheid verscheen in zijn ogen;
Zijn vijanden lachte hij uit in ’t gezicht,
Te redden zou liefde ‘m wel pogen.

Door toeval komt het meisje aan
Bij ’t slot, bij de vorst in de toren.
Hij zag haar daar zijn cel langs gaan,
Vlug zingt hij, want zij moet hem horen:
“Ik ken jou wel, meisje in vreemde dracht;
Kom jij om mijn koord los te snijden?
Wees waakzaam, want slechts wie ’t voorzichtig tracht
Kan mogelijk toch mij bevrijden.”

Het meisje hoort des konings zang,
Zij antwoordt met angst en met beven:
“Heer, voor de wachters ben ‘k niet bang;
Voor u waag ik moedig mijn leven.”
Zij waagt het, de burcht nu in te gaan,
Zal vriend’lijk en smekend daar praten.
Daar klopt zij en blijft wachtend staan,
Of men haar ook binnen zal laten.