Kogda-to gordyj i nadmennyj,
Teper' s cygankoj ja v raju,
I vot — proshu jejo smirenno:
«Spljashi, cyganka, zhizn' moju».

I dolgo dlitsja pljas uzhasnyj,
I zhizn' prokhodit predo mnoj
Bezumnoj, sonnoj i prekrasnoj
I otvratitel'noj mechtoj…

To kruzhitsja, zakinuv ruki,
To popolzjot zmejoj, — i vdrug
Vsja zamerla v istome skuki,
I buben padajet iz ruk…

O, kak ja byl bogat kogda-to,
Da vsjo — ne stoit pjataka:
Vrazhda, ljubov', molva i zlato,
A pushche — smertnaja toska.