1
„Słyszysz Zosiu dzwon wieczora:
krówki z łąk wracają
Wróć do domu, Matka chora
Wszyscy cię czekają.“

Ale Zosia nic nie gada
coś ją mocno smuci.
I na wszystko odpowiada:
„Już się nie powróci!“

I na wszystko odpowiada:
„Już się nie powróci!....“
Idzie wiosna po jesieni
dzień jasny po nocy;

Wszystko jeszcze się odmieni,
Wszystko w Boga mocy;
On uiści twe nadzieje,
Czas cierpienia skróci,

Niechże Zosia się rozśmieje! —
„Już się nie powróci!“
„Już się nie powróci!“

2
Padnie czasem na murawę,
nad strumienia brzegiem
I prowadzi oko łzawe
Po za wody biegiem

Zerwie suchy listek z drzewa
do wody go wrzuci,
Patrząc za nim smutno śpiewa:
„Już się nie powróci!“

Patrząc za nim smutno śpiewa:
„Już się nie powróci!....“
Siedem razy liście spadły,
Strumień ścieły lody

Kiedy nędzny i wybladły
Wrócił do zagrody....
Przyjął Zosię w swe objęcie....
Ona piosnkę nuci —

Bo jéj serce i pojęcie.
Już się nie powróci!
Już się nie powróci!