Xvy`lya jde,
val gude –
bily`j, smily`j, sribny`j, dribny`j,
napade
na suxeye bagovy`nnya,
na rozsy`pane kaminnya,
bily`m plomenem metnet`sya,
strepenet`sya,
sky`ne z sebe vse, shho yasne,
j gasne…

Xvy`lya smutna,
kalamutna,
vzhe ne yasna, vzhe ne bila,
vidply`vaye posumnila,
mov do grobu.
Iz plachem do sebe gorne
bagovy`nnya t`myane, chorne,
mov zhalobu.
I zitxaye,
i vty`xaye,
ry`ne v more vely`chezne
j chezne…

Chy` vona
jde do dna?
Mozhe, bude tam pokirno,
mov raby`nya, ty`xo, virno,
koly`xat` mali molyusky`,
gaptuvat` prozori lusky`,
na korali klasty` karby`,
vartuvaty` moryu skarby`,
i slugoyu
pid vagoyu
tam vona doviku stane
j ne povstane?

Chy` poly`ne
mezhy` sestry`, mezhy` my`li,
vil`ni xvy`li,
roztechet`sya, rozply`vet`sya,
znovu sy`ly` naberet`sya,
potim zry`ne
i guchna,
i buchna,
peremozhno valom splesne
i voskresne?