Det hender so tidt,
at ein Norrøna- Gut
stend lengtar mot sør
yver Sjoen ut,
naar Hausten grin ifraa Nord
Og vert det so Høve,
ja, daa er han glad,
han hissar Seglet
og stryk avstand
ut fraa sin Heimsens Fjord.

Men kjem det ein Dag,
daa han tenkjer som so:
"Tru byrjar det vaarsat
i Noreg no?"
- daa tek det til dreg, so det svid;
han fær inkje sova,
han hugsar for vel,
kor killingen dansar
og Gauken gjel der nord i den grøne lid.

Og daa er han sæl,
han kann snu sin stamn
og taka Leidi
mot Heimsens Hamn
i Viki derinne i Fjord.
- For var det der nordantil,
Vogga vaar stod,
so kjenner me det
i vaart eige Blod,
at vaaren han dreg mot Nord.