De See is vuller Water,
Dat Hart is luter Blot,
Un kumt de Maan an Hęben,
So stiggt un fallt de Floth.

Un seeg ik em vun widen,
So stiggt mi all dat Blot:
So stiggt de See un fallt se,
Un kumt un ebbt de Floth.

An Hȩben treckt de Wulken,
To Föten rullt de See,
De Welt is grot un eensam,
Min Hart so lütt un weh.

Ob hell de Sünn der baben?
Un achter grön dat Land?
Ik seeg man grau un düster
Den Nȩwel op den Strand.

De Sünn de sackt int Water,
De Hadbar kumt ut't Reth.
De See is noch int Wogen,
Se singt ȩr Abendleed.

Mi sünd de Ogen slapri 
Un alle Glieder möd, 
Min Hart is noch int Wogen 
Un weent er Abendleed.

Wat dar ut Water kluckert,
Dat is de wille Swan:
Wat hett he noch to ropen
Æwer de glatte Bahn?

Ut Duff un Nȩwel blinkert
Vun widen noch en Kahn:
Wull weet? dar seht ok Ogen
Torügg mit düstre Thran. --

Wa much ik swimm' un sȩgeln
So ruhi as de Swan,
Oder mit de Wulken
Un mit de stille Maan!

Ik much wul as de Hadbar
To Hus so still un kleen:
Nu sta ik hier ant Water
Un hör de Waggen tehn.