Een karretjen op een Zandweg reed; 
De maan scheen helder, de weg was breed,
Het paardje liep met lusten; 
('k Wed, dat het zelf zijn weg wel vindt:)
De voerman lei te rusten . . . 
Ik wensch je wèl thuis me vrind! 

Een karretje reed langs Berg en Dal; 
De nacht was donker, de weg was smal,
Het paard liep als met vleugels; 
De sneeuwjacht zweept zijn oogen blind 
De voerman houdt de teugels . . .
Ik wensch je wèl thuis me vrind! 

Eén karretje keert behouden weer; 
Het ander heeft er geen voerman meer;
Waar mag hij zijn gebleven? 
'k Wed dat je 'em op den zandweg vindt,
Of moog'lijk wel daarnéven . . . 
Hij komt niet weer thuis, die vrind!