Ik aanbid vol eerbied U, verborgen God,
Die U werk’lijk schuil houdt in dit stoff’lijk slot.
Aan u geeft zich over heel mijn geest en hart,
Omdat Uw aanschouwing al mijn denken tart.

Zien en voelen, proeven schieten hier tekort,
Maar door enkel horen 't geloven veilig wordt;
Wat Gods Zoon gezegd heeft, daar geloof ik in:
Ja, zijn woord van Waarheid is mijn grootst gewin.

Op het kruis verborg zich slechts uw godd’lijkheid,
Hier ontgaat ons echter ook uw mens’lijkheid;
Beide toch erkennend – U bent mij genoeg - ,
Vraag  ik wat de rover vol berouw U vroeg.

Zoals Thomas eerder, dacht ik mij bedot,
Toch wil ‘k nu belijden, ja, Gij zijt mijn God;
Doe mij u op U bouwen, altijd meer en meer,
Op U steeds vertrouwen, U beminnen zeer.

O herinn’ringsteken aan des Heren dood,
Mensen leven schenkend, o gij levend brood!
Laat mijn geest ervaren wat Gij voor ons zijt
En voortaan mij smaken steeds die heerlijkheid.

Pelikaan vol goedheid, Jezus onze Heer,
Laat uw bloed mij zuiv’ren; ik ben zondig zeer.
’t Bloed waarvan één druppel redding brengen kan,
Ieder mens verlossen uit zijn schuldenban.

Jezus, die verborgen ik nu hier aanschouw,
‘k Bid, laat dat geschieden wat ‘k zo wensen zou:
Dat ik, ongesluierd ziend uw aangezicht,
In de roes mag raken van uw glorielicht. Amen.