Eens mind' een Franse jongeling
- Een knappe jonge ridder -
Een meisje dat in 't klooster ging;
Ondanks tralies haar aanbidder.
Veel sprak hij over liefdespijn,
En zwoer op dood en leven:
"Lang zal zij niet gevangen zijn,
En ik blijf om haar geven.
 
Bij hier dit Lieve-Vrouwe-beeld,
En Jezus, die beminde,
Die lieflijk in haar armen speelt,
Zweer ik 't jou, o Belinde!
Jou is mijn hele hart gewijd,
Zolang 'k zal ademhalen;
Jij blijft mijn ziel en zaligheid,
Tot ik in 't graf zal dalen.
 
Zoiets gelooft een meisje licht,
Als zij zit opgesloten.
Ach, zij vergat haar nonnenplicht,
De kleine en de grote.
Zij die, als reine bruid van God,
Zich aan haar Jezus wijdde,
- Hoe vreesden eng'len voor haar lot, -
Liet zich door 'n schurk verleiden.
 
Want lang heeft hij haar niet bemind,
- je ziet het vaak gebeuren -,
Kreeg snel genoeg van 't arme kind;
Liet haar voor eeuwig treuren.
Weg was zijn vroeg're tederheid,
Loos bleken al zijn eden:
Hij vluchtte in lichtzinnigheid,
Naar nieuwe 'bezigheden'.
 
Zag and're vrouwen liever staan
In schaars verlichte zalen,
Sprak and're vrouwen vleiend aan
Bij luide feestgelagen,
En pochte op zijn vrijerskunst
Bij zijn mooie kloosterzuster,
Op ied're blik en elke gunst,
En hoe hij had gekust 'r.
 
De non, ja, kreeg een bitt're smaak,
Ontstak in grote woede.
Zij dacht aan niets dan dolk en wraak
En droomde slechts van bloeden.
Zij huurde plotseling een club
Van lui die bloed nooit stelpen,
Om hem, die trouweloze yup,
Naar 't dodenrijk te helpen.
 
Die boorden menig dood'lijk zwaard
Diep in zijn ziel, die rotte.
Zijn geest leek bij zijn hellevaart
Op zwaveldamp uit grotten;
Vloog jamm'rend door de lucht, naar 't rijk
Der kromgeklauwde duivels.
Daarna wierp men 't bebloede lijk
In een grafkuil bij de heuvels.
 
De non vloog naar de dorpskapel
In 't duister van de avond,
En rukte uit zijn graf weer snel
De ridder, zwaar gehavend.
Zijn boevenhart trok zij er uit,
Smeet 't neer, als moest het boeten;
Het plofte dof in 't bedehuis,
Zij trad het met de voeten.
 
Haar geest moet, naar de sage weet,
In deze kerk verwijlen,
En heel de nacht, tot de hanenkreet,
Soms jamm'ren, dan weer huilen.
Zodra de hamer twalef slaat,
Schiet zij, langs grafsteenwanden,
Prompt uit een graf omhoog, en draagt
Een bloedend hart in handen.
 
Haar hol gelaat ontbrandt meteen,
Rood vuur gaan d' ogen sproeien,
Die door haar witte sluier heen
Als zwavelvlammen gloeien.
Zij staart naar het verscheurde hart,
Maakt wilde wraakgebaren,
En heft het driemaal hemelwaarts,
Werpt dan het op de aarde.
 
En rolt met d' ogen, dolverwoed,
- zij laat de hel aanrukken -
En schudt dan uit haar sluier bloed,
En stampt het hart in stukken.
Een bleekwit doodsgeflikker maakt
Intussen licht de vensters.
De wachter, die het dorp bewaakt,
Zag vaak 't gevlam der gensters.